تشخیص میکروب معده با استفاده از آزمایشات و روشهای صورت می پذیرد که عبارتند از:
تست تنفسی اوره:
در طی این آزمایش تنفسی، بیمار قرص، مایع یا پودینگ را که حاوی مولکولهای کربنی دارای برچسب است را میبلعد. اگر به عفونت هلیکوباکتر پیلوری مبتلا هستید، وقتی محلول در معده شما تجزیه گردد، کربن آزاد میکند. بدن کربن را جذب میکند و هنگام بازدم آن را بیرون میدهد. فرد مبتلا در کیسه مخصوص بازدم میکند و پزشک از دستگاه مخصوصی برای تشخیص مولکولهای کربن استفاده خواهد کرد.
آزمایش مدفوع:
طی آزمایش تست آنتی ژن مدفوع، پروتئینهای خارجی (آنتی ژن ها) مرتبط با عفونت هلیکوباکتر پیلوری در مدفوع فرد است.
آزمایش خون:
تجزیه و تحلیل نمونه خون فرد مبتلا ممکن است شواهدی از عفونت فعال یا قبلی میکروب معده را در بدن فرد نشان دهد. آزمایشهای تنفسی و مدفوع در تشخیص عفونتهای فعال میکروب معده بهتر از آزمایش خون است.
تست آندوسکوپی:
فرد برای انجام این آزمایش بیهوش میشود. این آزمایش به عنوان معاینه آندوسکوپی فوقانی شناخته میگردد. در طول معاینه، پزشک یک لوله انعطاف پذیر طولانی مجهز به یک دوربین ریز آندوسکوپ را در پایین گلو و مری و معده و اثنی عشر فرد قرار میدهد. این ابزار به پزشک شما اجازه میدهد تا هرگونه بی نظمی در دستگاه گوارش فوقانی بیمار را مشاهده کرده و نمونههای بافتی (بیوپسی) را خارج کند. نمونههای بافتی برای عفونت هلیکوباکتر پیلوری تجزیه و تحلیل میشوند.
درمان میکروب معده
معمولاً هلیکوباکتر پیلوری حداقل با 2 آنتی بیوتیک مختلف به طور همزمان درمان میگردد تا از ایجاد مقاومت در برابر یک آنتی بیوتیک خاص جلوگیری شود. پزشک همچنین یک داروی سرکوب کننده اسید معده را برای کمک به بهبود معده توصیه میکند. این داروها عبارتند از:
مسدود کنندههای هیستامین: این داروها مادهای به نام هیستامین را مسدود میکنند که باعث تولید اسید میشود. یک مثال سایمتیدین است.
مهارکنندههای پروتون پمپ PPI: این داروها تولید اسید در معده را متوقف میکنند. برخی از نمونههای PPI عبارتند از: امپرازول، استومومپرازول و پنتوپرازول
بیسموت سالیسیلات: این دارو که بیشتر با نام پپتو بیسمول شناخته میشود، با پوشاندن زخم و محافظت از آن از اسید معده کار میکند.